Poems of Kalathara Gopan ( Malayalam)

മനുഷ്യാകാരംപൂണ്ട ഒരുനിലാവ്

യുദ്ധംതലയ്ക്കുപിടിച്ച
മേജർ പരമരഹസ്യമായി
ഒരസ്ഥികൂടം ഇരുണ്ടമുറിയിൽ ഒളിപ്പിച്ചു.

അവിചാരിതം
മുറിതുറന്ന അയാളുടെ മകൾ
അതുകണ്ടു! പേടിച്ചു വിറച്ചു നിലവിളിച്ചു
പനിപിടിച്ചു.പക്ഷേ വീണ്ടും വീണ്ടും
മുറിതുറന്നു.പേടി,ചങ്ങാത്തമായി.

അവൾ
തന്‍റെ കൂട്ടുകാരനോട്
ഒരു കോട്ടുംസ്യൂട്ടും കടംവാങ്ങി
അതിന് ഇട്ടുകൊടുത്തു.
ഉറക്കത്തിലെന്നും കൂട്ടായിരുന്ന
പാവയുടെ മുടിമുറിച്ച്
തലമുടി ശരിയാക്കി.
രണ്ടുനീലഗോലികൾകൊണ്ട്
കണ്ണിൽ വെളിച്ചം നിറച്ചു.
ഒരു തൊപ്പിവച്ച് സുന്ദരനാക്കി.
ഗ്ലൗസുകൊണ്ട് കയ്യിലേയും,
ഷൂസുകൊണ്ട് കാലിലേയും
അസ്ഥികൾമറച്ചു.

ആ മുറിയിൽ
നിലാവുദിച്ചു,
മകൾ ആരോടൊ സംസാരിക്കുന്നതുകേട്ട്
അമ്മ അവിടെവന്നു.
കാഴ്ചകണ്ട്
അമ്മയുടെ കണ്ണിൽനിന്ന്
മിന്നാമിനുങ്ങുകൾ
അടർന്നടർന്നു വീണു.

മേജറെ
പോലീസ് അറസ്റ്റുചെയ്തു കൊണ്ടുപോയി.
കൂടെ അസ്ഥികൂടവും.

പൊടുന്നനെ അവളുടെ കണ്ണുകളെ
അമ്പരപ്പിച്ചുകൊണ്ട്
മനുഷ്യാകാരംപൂണ്ട ഒരുനിലാവ്
വീടിന്‍റെ പടികൾകേറിക്കേറിപോയി.

A PIECE OF MOONLIGHT SHAPED LIKE A MAN

A war-obsessed Major
hid a skeleton in a dark room
in great secrecy.

His daughter opened
the room by chance and saw it!
She got scared, screamed in terror,
shivered all over, and caught a fever.

But she opened the room
again. And again. Fear gave way
to friendship. She borrowed
a three-piece suit from her friend
and robed him in it. Cut hair
from her sleep-mate-doll and fixed it
on his head. Filled his eyes with
two blue marbles. Made him handsome
with a stylish hat. Gloves and shoes hid
the bones that were his hands and feet.

Moonlight filled the room.

The mother heard her talking to someone
and came to the room.
When she saw it, fireflies dropped
from her eyes, one by one.

Police arrested the Major.
Took away the skeleton too.

Suddenly, as she watched awestruck,
a piece of moonlight shaped like a man
went upwards, climbing the stairs
of her house, one step at a time.

Translated by Jose Varghese

വൈകുന്നേരം പോലുള്ള രാവിലെ

വളരെ അലസമായ ഒരു പകൽ
എന്നു വെച്ചാൽ പ്രപഞ്ചം
ഉണ്ടാകുന്നതിനു മുൻപുള്ളതിനു സമം
അല്ലെങ്കിൽ ഭൂമിയില്ലാതായതിനു-
ശേഷമുള്ള അവസ്ഥ.
വൈകുന്നേരം പോലെ രാവിലെ

മഴ വെയിലത്ത് ഒന്നു ചാറി.
വരണ്ട കാറ്റൊന്ന്‍ വീശുമ്പോലെ വീശി .
അങ്ങനെ സമയം പോകെ
ശരീരത്തിലെന്തോ കുറവുകൾ
ശ്രദ്ധിച്ചപ്പോൾ
അവയവങ്ങളൊന്നും കാണാനില്ല .
തിടുക്കപ്പെട്ട് അന്വേഷിച്ചു
എവിടെയെങ്കിലും വച്ചു-
മറന്നതായിരിക്കുമോ..?
ഒരെത്തുംപിടിയും കിട്ടുന്നില്ല .

വൈകുന്നേരം പോലുള്ള വൈകുന്നേരം
അതാ ജനലിലൂടെ കുന്നിറങ്ങി വരുന്നു.
ഒരിടത്തും ഇരിപ്പുറയ്ക്കാത്ത
കാതുകൾ ,കണ്ണുകൾ
ചുണ്ടുകൾ, കൈകാലുകൾ.
കളി കഴിഞ്ഞ് ക്ഷീണിച്ചവശരായ
കുട്ടികൾ വീടെത്തും പോലെ.

വന്നപാടെ ശരീരത്തില്‍ കയറുന്നു .
കണ്ണിരിക്കേണ്ടിടത്ത് ചെവിയിരിക്കുന്നു.
ചെവിയിരിക്കേണ്ടിടത്ത് കണ്ണിരിക്കുന്നു .
കാലുകളുടെ സ്ഥാനത്ത് കൈകള്‍
കൈകളുടെ സ്ഥാനത്ത് കാലുകള്‍ .
ചെവിയെന്തോ കണ്ട്
കണ്ണെന്തോ കേട്ട്
കാലുകൾ കൊണ്ടെന്തോ തിന്ന്
കൈകൾ തറയിലൂന്നി നടക്കാനിറങ്ങുന്നു.

A DAWN LIKE DUSK

A dawn that's very lazy,
or like what it was
before the universe
came into being,
or after it would cease
to exist.
A dawn like dusk,
a dusk like dawn.

A drizzle
in the sunlight.
A dry wind wafts off.
As time elapses,
something seems
amiss. Looked closer,
none of the limbs
are left on the body.
A search in a hurry;
is it possible
they were left and
forgotten somewhere?
Can't figure out.

A dawn like dusk
comes downhill, and
through the window,
they come home,
restless eyes, ears,
lips, arms and legs,
like tired kids
from a playground.

They climb quickly
on the body.
Ears fix themselves
where eyes should be.
Arms in the place of legs,
legs in the place of arms.
Ears see something,
eyes hear something,
legs pick food and
take it to the mouth,
arms amble around,
getting ready for a walk.

Translated by Jose Varghese