ഈ നിമിഷം
ഈ നിമിഷം ഒരാള്‍ പുല്ലാങ്കുഴല്‍ കേട്ടുമേഘങ്ങളിലേയ്ക്കുയരുന്നു
ഒരുവള്‍ ഭൂമിയോളം കുനിഞ്ഞു നിന്ന് പുല്ലരിയുന്നു
ഒരു മരം പൊഴിയുന്ന തന്റെ ഇലയെ
കരുണയോടെ നോക്കി നില്‍ക്കുന്നു
ഒരു പശു തന്റെ ഇപ്പോള്‍ പെറ്റ
കുഞ്ഞിനെ നക്കിത്തുടയ്ക്കുന്നു
ഒരെട്ടുകാലി എങ്ങോട്ടു പോകണം
എന്നറിയാതെ പരുങ്ങുന്നു.
ഞാന്‍ ഒഴിഞ്ഞ പേജില്‍ തുറിച്ചു നോക്കിയിരിക്കുന്നു.
ഒരു ബന്ധവുമില്ലെന്നു തോന്നുന്ന കാര്യങ്ങള്‍
കൊണ്ടാണ് ലോകം നിര്‍മ്മിക്കപ്പെടുന്നത്
പ്രേമവും യുദ്ധവും ചോരയും കൊണ്ട്
ചരിത്രം നിര്‍മ്മിക്കപ്പെടും പോലെ.
എങ്കിലും എവിടെയോ എല്ലാറ്റിന്റെയും വേരുകള്‍
കെട്ടുപിണയുന്നുണ്ട്.
ചോരയുടെയും ഭാഷകളുടെയും
മലകളുടെയും കുളമ്പുകളുടെയും
പുഴകളുടെയും പക്ഷികളുടെയും
നക്ഷത്രങ്ങളുടെയും ശരീരങ്ങളുടെയും.
ഹോട്ടലിലെ വെയ്റ്റര്‍
പ്ലെയ്റ്റും സ്പൂണും ഫോര്‍ക്കും
ഒന്നിച്ചു പൊക്കും പോലെ ആരോ
ആകാശത്തേയും ഭൂമിയേയും ഒന്നിച്ച് പൊക്കിപ്പിടിക്കുന്നുണ്ട്
ഒന്നും താഴെ വീഴാതെ അവയുമായി നടക്കുന്നുണ്ട്:
മരണത്തിന്റെ വലിയ തീന്‍മേശയിലേക്ക്‌.
എന്റെ കൊഴിഞ്ഞ മുടികള്‍
വ്യാഴത്തിലേയ്ക്ക് പറക്കുന്നു.
NOW
Now, this moment, a man reachesThe ninth cloud as he listens to a flute.
A woman bends down to earth
And cuts grass.
A tree looks with pity at its falling leaf.
A cow cleans its new-born calf
With its loving tongue.
A spider gropes in the air
Wondering where it should go next.
I sit staring at the vacant page.
It is isolated events that
Bring this world into being.
Like history, being made with
Love, blood and war.
Yet somewhere the roots of
Everything get entangled:
Of blood and language,
Mountains and hooves,
Rivers and birds,
Stars and bodies.
Someone is holding up the earth and
Sky together like a bearer in a hotel
Lifting up with a single hand
plates, spoons and forks,
And walking without dropping any of them
Towards Death’s huge dining table.
My fallen hairs fly
towards Jupiter.
ദൂരങ്ങള്‍
എനിക്ക് വായനമുറിയില്‍ പോകാന്ഒരു കടല്‍ മുറിച്ചു കടക്കണം
കിടപ്പുമുറിയിലേക്ക് ഒരു കാട്
അതിഥിമുറിയിലേക്ക് ഒരു പര്‍വ്വതം
തീന്‍മേശയിലേക്ക്‌ മൂന്നു ഭൂഖണ്ഡങ്ങള്‍
പൂക്കള്‍ പറിക്കാന്‍ എനിക്ക്
മേഘങ്ങള്‍ മുറിച്ചു കടക്കണം
പഴങ്ങള്‍ക്കോ, മഴവില്ലിന്റെ
പാലം കടക്കണം
മരിച്ചവര്‍ വന്നു വിളക്കുകള്‍ കെടുത്തുമ്പോള്‍
ഇരുട്ടകറ്റാന്‍ ഞാന്‍ ചന്ദ്രനെ കൊളുത്തി വെയ്ക്കുന്നു
കണ്ണീര്‍ത്തുള്ളികള്‍ മഞ്ഞായി വീഴുമ്പോള്‍
തണുപ്പകറ്റാന്‍ സൂര്യനെ പാടിയുണര്‍ത്തുന്നു
ഈ വീടിന്റെ ഒരു ജനല്‍ തുറക്കുമ്പോള്‍ വേനല്‍
ഒരു ജനല്‍ തുറക്കുമ്പോള്‍ വര്‍ഷം
ഒന്നില്‍ വസന്തം, ഒന്നില്‍ ഹേമന്തം
വാതിലിലൂടെ ഏകാന്തത മാത്രം
ചിലപ്പോള്‍ കടന്നു വരുന്നു.
നിശ്ശബ്ദം, നിരാലംബം, എങ്കിലും നിര്‍ഭയം,
മരിച്ച ഭാഷകളുടെ അക്ഷരങ്ങള്‍ കൊണ്ട്
നെയ്ത വിരിപ്പില്‍, മരിച്ച പക്ഷികളുടെയും
ചീവീടുകളുടെയും ശബ്ദം ചവിട്ടി
ഞാന്‍ ഉറങ്ങാന്‍ പോകുന്നു
പ്രണയകഥകളില്‍ ഞാന്‍ നായകനല്ല,
വിലാപകാവ്യങ്ങള്‍ എന്നെക്കുറിച്ച് എഴുതപ്പെട്ടിട്ടുമില്ല.
അപ്പോള്‍, ഞാന്‍ ജീവിച്ചിരിക്കുന്ന മനുഷ്യനാണോ
മരിച്ച ഒരുവന്റെ ആത്മാവാണോ എന്ന്
ആര്‍ പറഞ്ഞു തരും? അഥവാ
ഈ ഭൂമി തന്നെ കാഫ്‌ക കണ്ട
ഒരു ദു:സ്വപ്നമായിക്കൂടെന്നുണ്ടോ?
ഇത് എന്റെ വീടാണോ
അതോ കേവലം ഒരു വിശ്വാസമോ?
ഞാന്‍ എടുക്കുന്നത് ആരുടെ ശ്വാസം,
എന്നില്‍ തുടിക്കുന്നത് ആരുടെ ഹൃദയം?
എന്റെ എത്രാമത്തെ ജന്മത്തിലാണ് ഞാന്‍?
പരിണാമത്തിന്റെ ഏതു പടവില്‍?
നാളെ ഞാന്‍ ഒരു യന്ത്രമായി മാറുമോ?
നാളെ
ഉണ്ടാകുമോ?
DISTANCES
I need to cross a seaTo go to my study,
A forest to my bedroom,
A mountain to my drawing room,
Three continents to my dining table.
To gather flowers I need to
Climb up clouds, and for fruits
I should cross a rainbow’s bridge.
When the dead put out my light
I light the moon to dispel darkness
When teardrops fall as snow
I sing to awaken the sun
to drive away the chill.
I open one window of this house
And summer comes in;
Another, there is rain
Winter enters through a third
And spring through another.
Only loneliness comes in at times
Through the door.
Silent. Helpless. Yet unafraid.
I go to sleep on a bedspread woven with
The alphabets of dead tongues
Stepping on the cries of dead birds
And the noise of crickets
I am not the protagonist
Of love stories; no elegies
Have been written for me.
Then who will tell me
Whether I am a living human being
Or the soul of a dead man? Or
Is it that the earth itself a nightmare
Seen by Franz Kafka?
Is this my house,
Or just a faith?
Whose breath am I taking,
Whose heart is it that
Beats within my body?
In which of my breaths am I?
In which stage of evolution?
Will I turn into a machine tomorrow?
Will there be aTomorrow?
പതിനേഴാം നിലയിലെ പെണ്‍കുട്ടി
1എന്റെ താമസം പതിനേഴാം നിലയിലാണ്
ചന്ദ്രന് എന്റെ ഏകാന്തത കാണാം
പക്ഷെ എനിക്ക് ചന്ദ്രന്റെ ആകാശം തൊടാനാവില്ല.
മുന്നില്‍ താഴെ കടല്‍ കാണാം.
അതിലുമുണ്ട് ഒരാകാശം
പിന്നിലേയ്ക്ക് തിരിഞ്ഞാല്‍ ചേരികളുടെ കടല്‍
അതില്‍ ആകാശമില്ല
ഞാന്‍ വീണ വായിക്കുന്നത് രണ്ടിടത്തും കേള്‍ക്കാം
ഞാന്‍ കരയുന്നതും.
രണ്ടിന്റെയും ഭാഷ ഒന്നു തന്നെ
പൂക്കള്‍ എങ്ങുമില്ല.
നഗരം ചമയമണിഞ്ഞു മലര്‍ന്നു കിടക്കുന്നു,
നിശാസന്ദര്‍ശകരെക്കാത്ത്.
2
ദൂരെ ഒരു മരുഭൂമി വളരുന്നത്‌
എനിക്കിപ്പോള്‍ കാണാം.
അവിടെ നിറയെ പച്ചയായിരുന്നു
നടുവില്‍ ഒരു തടാകം.
അതില്‍ ആമ്പലുകള്‍ വിരിഞ്ഞിരുന്നു.
നോക്കിനോക്കി നില്‍ക്കെയാണ്
ആ തടാകം വറ്റി മണല്‍
കരയില്‍ കയറി വന്നത്
ചരിത്രാതീതകാലത്തെ ഒരു
ജന്തുവിനെപ്പോലെ അത്
എല്ലാ പച്ചപ്പും തിന്നുതീര്‍ത്തു,
ചെടികളുടെയും മരങ്ങളുടെയും
അസ്ഥികള്‍ മാത്രം മണലില്‍ ബാക്കിയായി.
3
ഒരു ദിവസം ഈ കടലും മരുഭൂമിയാകും
അത് കാറ്റുമൊത്ത് ഈ പതിനേഴാംനിലയിലേക്ക്
കയറി വരുന്നതു എനിക്ക് കാണാം,
ഈ നഗരത്തെയാകെ മരുഭൂമി വിഴുങ്ങുന്നതും.
അപ്പോള്‍ ഞാന്‍ ഒരു മുള്‍ച്ചെടിയാകും
എന്നില്‍ മടിച്ചുമടിച്ച് ഒരു പൂ വിടരും
അതിനു ചുറ്റും വന്നു നിറയും ,
തേനീച്ചകള്‍, കരടികള്‍,
പച്ച നക്ഷത്രങ്ങള്‍ക്ക് കീഴില്‍
പച്ചനിറമുള്ള മനുഷ്യര്‍.
THE GIRL ON THE SEVENTEENTH FLOOR
I stay on the seventeenth floor.The moon can see my solitude.
But I cannot touch her sky.
I can see the sea below.
Inside it too there is a sky.
Behind me is a sea of slums.
There is no sky there.
My violin resounds on both sides.
My weeping too.
Both speak the same tongue.
There are no flowers anywhere.
The painted city stretches in front of me
Waiting for her night-visitors.
2
I can now see a desert growing
At a distance.
It was all green, with
A lake at the centre
Full of water-lilies.
It was in front of our eyes
That the desert was born,
And the sand from the dried-up lake
Came ashore.
It ate up all green like a pre-historic beast.
Only the skeletons of plants
And trees were left on the sand.
3
One day this sea too will
Turn into desert.
I can see it coming up with the wind
To take over my seventeenth floor.
And devouring the whole city.
Then I will turn into a cactus.
A flower, reluctant, will bloom on me.
Around it there will appear
Honeybees, bears,
Green-hued humans
Under green stars.
(Translated by the poet)
Tags:
Poetry