Poems of Praveen Prasad
തക്കാളിപ്പാടം
കൃഷിക്കാരൻ മരിച്ചതറിയാത്ത
ഒരു തക്കാളിപ്പാടം
ഉറക്കെ കരയാനാവാതെ
പ്രപഞ്ചത്തോട് ദു:ഖിക്കുന്നുണ്ട്.
കാറ്റത്ത് ചിറകുവച്ച
പാടത്തെ പൊടിമണ്ണ്
തന്റെ ഉടമയെ തിരഞ്ഞ് തിരഞ്ഞ്
പുഴയ്ക്കപ്പുറത്തും
മലയടിവാരത്തും പോയടിഞ്ഞു.
ചെടിയറ്റങ്ങളെ
നിലംതൊടാൻ പ്രേരിപ്പിക്കുന്ന
പാകമായ തക്കാളികളാവട്ടെ
അതിക്രമിച്ച് കടക്കുന്നവർക്കുനേരെ
ആക്രോശിച്ചുകൊണ്ട്
അയാളെന്താണ് ഓടിവരാത്തതെന്ന്
അതിശയിക്കുകയാണ്.
കൃഷിക്കാരനില്ലെന്ന്
ഉറപ്പുവരുത്തിയ വെട്ടുകിളികൾ
വലിയ ആവേശത്തോടെ
തക്കാളിയില തിന്നുന്നു.
രാത്രിയിൽ ചന്ദ്രനും
പകലിൽ സൂര്യനും
കൃഷിയിടത്തിന്റെ വേദന
വെറുതെ നോക്കിനിൽക്കുന്നു.
നിങ്ങളുടെ ദൈവം
മരിച്ചുപോയെന്നും
അയാളിനി കൃഷിചെയ്യില്ലെന്നും
ഈ തക്കാളിച്ചെടികളെ
ആരാണൊന്ന് പറഞ്ഞ് ധരിപ്പിക്കുക.
അല്ലെങ്കിൽ വേണ്ട...
അത് പറയണ്ട
അവറ്റകൾ അറിയണ്ട,
കൃഷിക്കാരന്റെ മൃതശരീരത്തിൽനിന്ന്
അയാളുടെ പുറത്തേക്ക് തൂങ്ങിയ
ചുവന്ന നാക്ക്
തെളിഞ്ഞ് കണ്ടതുപോലെ
പാകമായിട്ടും പറിക്കപ്പെടാത്ത
പഴുത്ത തക്കാളികൾ
വീണ് ചീഞ്ഞ്
അയാളുടെ പാടവും
ഭൂമിയുടെ ഉടലിൽനിന്നും
തെളിഞ്ഞ് കാണപ്പെടട്ടെ.
The tomato field
There is a tomato field that
is sorrowful to the universe
unable to lament though
it doesn’t yet know that
the farmer is dead.
The dust on the field
grew wings in the wind
and looking for its owner
settled down across the river
and the mountain valley.
The ripe tomatoes that incite
the outer reaches of the plants
to bend and touch the ground
are , on the other hand, wondering
why that guy is not rushing in
yelling at the trespassers.
The locusts, now sure that
the farmer is absent, gnaw
at the tomato leaves
with charged enthusiasm.
The moon in the night and
the sun during the day
stand mute witness
to the agony of the field.
Who will make these
tomato plants understand
that their God is dead and
he will never again
farm the land?
Or, let it be.
No need to tell them.
Let them remain ignorant.
Like how
the red tongue of the farmer
hanging out from his corpse
became distinctly visible,
let the ripe tomatoes too,
unplucked though ripe,
fall and decay in his field,
as distinct from
the body of the earth.
Trans: Ravishanker N
ഉയർന്നുനിൽക്കുന്ന കരകൾക്കിടയിൽ കരയുന്ന ഒരു ലോകമുണ്ട്
കണ്ണുകളെ മുക്കിക്കളയുന്നത്ര ദൂരംവരെ
ഉപ്പുവെള്ളവും
പവിഴപ്പുറ്റുകളും
മീനുകളും
നീലനിറവും മാത്രമല്ല കടൽ.
കടലിനടിയിൽ കല്ലിൽ കെട്ടിതാഴ്ത്തിയവരുടെ ലോകമുണ്ട്.
നമ്മൾ വലിച്ചെറിഞ്ഞ ലോകം.
മരിച്ച്‌ കടലോട് കടലായി
കല്ലിൻമേലുള്ള കെട്ട് വിടുവിച്ച്
അവരെല്ലാം ജലജീവികളെപോലെ
നീന്തിത്തുടിക്കുന്നുണ്ടാകും.
വിശന്ന് നിലവിളിക്കുന്ന
മീൻകുഞ്ഞുങ്ങൾക്ക്
മരിച്ചുപോയവർ അവരുടെ
വിരലറ്റങ്ങൾ തിന്നാൻ കൊടുക്കും.
അറബിക്കടലിന്റെ തീരത്തുനിന്നും
വെളിച്ചം നഷ്ടപ്പെട്ട കണ്ണുകളുള്ള
ഒരു പെൺകുട്ടി
മൈലുകൾ നീന്തിവന്ന്
ബംഗാൾ കടലിടുക്കിലുള്ള
രാജ്യം നഷ്ടപ്പെട്ട ഒരുത്തനുമായി പ്രണയത്തിലാവും.
എഴുനിറങ്ങളിലുള്ള പവിഴപ്പുറ്റുകൾ
തമ്മിൽ കൈമാറി
അവർ വിവാഹം കഴിക്കും.
കടലിലന്ന് ഉത്സവമായിരിക്കും
കരയിലേക്ക് ഒരു തിര വീശിയടിക്കും.
ആഫ്രിക്കൻ തീരത്തുനിന്ന്
ഒരമ്മ വെള്ളംകേറി
ചീഞ്ഞുവീർത്ത ഗർഭപാത്രം ചുമന്നുകൊണ്ട്
ആഴങ്ങളിലേക്ക് ഇറങ്ങിപ്പോവും,
തിരകൾക്ക് ശക്തികുറഞ്ഞ
ഏതെങ്കിലും ഒരു കരീബിയൻ തീരത്തേക്ക്
ഒരു കൊച്ചു കുഞ്ഞുമായി ഉയർന്ന് വരും.
അവർ അമ്മയും മകനുമാവും.
ഉപ്പുകലരാത്ത മുലപ്പാൽ
അവർ മകന് കൊടുക്കും.
കല്ലിൽകെട്ടി കടലിലെറിഞ്ഞവരെല്ലാം
വലിയൊരു വീടുവച്ച് കുടുംബമാകും.
മരിച്ചതോർത്ത് ഇടയ്ക്ക്
അവരൊരുമിച്ച് കരയും
തമ്മിൽ ആശ്വസിപ്പിക്കും.
അവരുടെ കണ്ണീര് കലർന്നാണ്
കടലിന് ലവണത്വം കൂടുന്നത്.
കരയിലെ ജീവികളെക്കാൾ
എത്രയോ വലുതാണ്
കടലിന്റെ ജനസംഖ്യ.
ഭൂമിയിലെ ഏറ്റവും വലിയ
ഭൂഖണ്ഡം കടലാണ്.
Between the steep banks is a weeping world
The sea is not just a stretch of blue,
fishes, coral reefs or salt water till
far away where the eyes drown.
At the bottom of the sea is a world
of people who were sunk with a rock
tied to them. A world that we cast away.
Now dead and having become one with the sea,
they must be swimming like the sea creatures
releasing themselves from the bonds.
To the starving fish lings that cry of hunger,
they will offer their finger tips to nibble.
A girl with the light gone out of her eyes will
swim for miles to fall in love with a man
with no nation in the Bay of Bengal. They will
marry exchanging coral reefs in seven hues.
There will be a big celebration in the sea
at that time. A wave will rush towards the shore.
From the shores of Africa, a mother will go down
to the depths carrying a rotten womb swollen with
water and rise up in some Caribbean shore where
the waves are weak with a little baby. They will be
mother and son. She will breastfeed him with milk
untainted with salt.
All the people who were thrown into the sea tied to
rocks will build a big mansion and be a big family.
They will cry in unison at the thought that they are dead.
They will comfort each other. The sea is so salty
because of their mingling tears.
The population under the sea is much more than the
creatures on land. The sea is the greatest continent.
കൂട്ടുകാരന്റെ കൂടെ
ബൈക്കിന്റെ പിന്നിലിരുന്ന്
പുലർച്ചെയൊരു യാത്ര പോകുമ്പോൾ
ചെവികളിൽ മഞ്ഞിന്റെ
തണുത്ത തെറി.
റോഡിന്റെ വിരിപ്പിൽ
നിലാവ് കിടന്നെഴുന്നേറ്റ്
പോയതിന്റെ നനവ്.
തെരുവുനായകൾ
അപ്പികൊണ്ട്
അടയാളം വെച്ച വളവുകൾ.
പാതയോരങ്ങളിൽ
ഇരുട്ട് പ്രസവിച്ച
മാലിന്യസഞ്ചികൾ
നാറി നാറി ഉറങ്ങുന്നു.
കെടാനൊരുങ്ങീ
കവലകളിൽ
തേക്കാത്ത പല്ലിന്റെ നിറമുള്ള
സോഡിയം ബൾബുകൾ.
മുഴുവനാൾക്കാരുമുണർന്ന്
ഭൂമി കൂടുതൽ വേഗത്തിലുരുണ്ട്
തുടങ്ങിയാൽ
മറഞ്ഞുപോകാൻ പോണ
പുലർകാല പരിസരം
പുറകിലോട്ടെറിഞ്ഞൊരു പാട്ടുംപാടി
ഞങ്ങൾ യാത്ര തുടർന്നു.
Early
Morning Ride
Back
seat riding
on a friend's
bike
early
morning
chilling
abuses from the fog
taunt
the ears.
Along
the road-spread
the
slept-in wetness
of
moonlight.
Turnings
marked
by
street dogs
with
their poop.
On the
roadsides
waste
in bags,
night's
litter,
stinks
and stinks to sleep
About
to go off,
the
sodium bulbs
with
the tint of unbrushed teeth,
at the
crossroads.
We
advanced
humming
along
leaving
behind
the
dawnscape
that
would be lost
when
people get up
and
earth proceeds fast.
Born in 2002
at Palakkad, Kerala. Writing poems in Malayalam using print magazines, websites
and social media as platforms. Currently pursuing my post graduation in English
Language and Literature at Sree Sankaracharya University of Sanskrit, Kalady. No
poetry collections yet.