Poems Of Unni Sreedalam
ജാവലിൻ ഏറ്
ജാവലിൻ എറിയണമെങ്കിൽ ആദ്യം
അത് പിടിക്കാൻ അറിയണം
ഏറിന്റെ ശക്തിയിലല്ല കാര്യം
വായുവിനെ തുളച്ച് കൃത്യമായ ചരിവിൽ
കൃത്യമായ ഉയരത്തിൽ
അതങ്ങനെ പാറണം
മുന കുത്തി നിന്ന് വിറയ്ക്കണം
ജാവലിനുമേൽ കൈ പതിയാൻ ഒരിടമുണ്ട്, ഒരിടമേയുള്ളു
അതെവിടെയെന്ന് എങ്ങനെയെന്ന് പറഞ്ഞു തരാനാവില്ല
കൈയ്യത് കണ്ടെത്തണം
ജാവലിൻ ഒരു ത്രാസു പോലെ
കയ്യിൽ രണ്ടറ്റവും ബാലൻസ് ചെയ്ത്
ഭാരമൊഴിഞ്ഞു നിൽക്കണം
ജാവലിനറിയാമായിരിക്കും ആരുടെ കയ്യിൽ അതെങ്ങനെയിരിക്കണമെന്ന്
ആ നിമിഷം ഒക്കെയും ചാലാകും
(2021)
Javelin
Throw
To
throw the javelin one should first know
how
to hold the spear
The
power of the throw hardly matters
Cutting
through the air
at
the precise angle
and
the ideal height
it
should fly in ease,
land
on the tip, stand vibrating.
The
Javelin prefers to be held at a spot, a singular one
Where
and how nobody can teach
but
the hands to sense
The
Javelin should sit in the hand
like
scales with balanced pans, feather like
Perhaps,
the javelin knows in whose hand, how to stay
If
that goes well, everything is possible.
നഷ്ടപ്പെട്ട കുട്ടി
ഊണിനു മുൻപുള്ള ഉച്ച നേരത്താണ് കുട്ടിയ്ക്ക്
തിരയുന്ന ലോകത്തെ നഷ്ടപ്പെട്ടത്.
ഊണിനു ശേഷമുള്ള ഉച്ചയ്ക്കൊപ്പമാണ് തിരച്ചിലുകാർ
ഇറങ്ങിയത്.
മുറ്റം എന്ന കളിപ്പാട്ടത്തിന്റെ ഭാഗമായിരുന്നു
കുട്ടി.
ഊട്ടാനോ കുളിപ്പിക്കാനോ ഉറക്കാനോ കൂടെക്കൂടെ
ആ ഭാഗം അഴിച്ചു മാറ്റപ്പെടുമായിരുന്നതിനാൽ മുറ്റം തീരെ സംശയിച്ചില്ല.
തിളവെള്ളക്കുമിളകൾ പോലെയുള്ള മണിക്കൂറുകൾക്കുശേഷം
തിരഞ്ഞിറങ്ങിയവരുടെ കൂമ്പിയ തൊട്ടാവാടി ഉടലുകൾ തിരികെ വന്നു.
നിരാശ നനഞ്ഞു തോർന്നു നിൽക്കുന്ന ഇത്തരം
സന്ദർഭങ്ങളിൽ സ്ഥിരമായി നാവുകളിൽ ഊറാറുള്ള വാചകങ്ങൾ അവിടവിടെ ഇറ്റുവീണു പൊട്ടി.
സാരമില്ല അവൻ വരും..
പോലീസ് അന്വേഷിക്കുന്നുണ്ടല്ലോ..
ബന്ധുക്കളുടെയോ കൂട്ടുകാരുടെയോ വീട്ടിൽ
പോയതായിരിക്കും..
എവിടെയെങ്കിലും ഒളിച്ചിരിക്കുന്നുണ്ടാവുമോ
?
പൊള്ള വാക്കുകളിൽ കോർത്തു വലിഞ്ഞ് പൊള്ളി
കുട്ടിയുടെ അമ്മയ്ക്ക് ഓക്കാനം മുട്ടി, കക്കൂസിൽ പോകണമെന്ന് തോന്നി.
കക്കൂസിന്റെ ഭിത്തികളിൽ അള്ളിപ്പിടിച്ച്
കുട്ടിയുടെ അപരിചിത ഭയങ്ങളുടെ ആദ്യരാത്രിയെ സങ്കൽപ്പിച്ച് അമ്മ നൂറായി പിളർന്നു.
സന്ധ്യയാകുന്നത് സഹിക്കാനായില്ല. പന്ത്രണ്ടുകാരി
ചേച്ചി തിണ്ണയിലിരുന്ന് കണ്ണിന്റെ നൂലാൽ ആകാശച്ചെരുവിലെ അവശേഷിക്കുന്ന വെളിച്ചത്തെ
വിടാതെ പിടിച്ചു നിർത്തി.
ചുറ്റും കാണുന്നതിലേക്കെല്ലാം വൈദ്യുതിയായി
പാഞ്ഞുകയറി കുട്ടിയെ തിരയണമെന്ന് അച്ഛൻ പുളഞ്ഞു.
റോഡിലും കുളത്തിലും കെട്ടിടങ്ങളിലും മേഘങ്ങളിലുമൊക്കെ
കാണ്മാനില്ല എന്ന പോസ്റ്റർ പോലെ തന്റെ കണ്ണുകളുടെ നൂറുനൂറ് പകർപ്പുകളെടുത്തൊട്ടിക്കാൻ
മാമന്റെ കൈകാലുകൾ തരിച്ചു.
ദേഹം ഒന്നു കുടഞ്ഞ് ഒഴിഞ്ഞ പട്ടിക്കൂട്
ചടഞ്ഞു.
സെറ്റിയുടെ കാലിൽ നിന്നും കിടക്ക വിരിപ്പിലെ
ബുജി*യിൽ നിന്നും തവികളുടെ കുഴിവിൽ നിന്നും ഉപ്പൂറ്റിയിലെ ചത്തുണങ്ങിയ മുറിവായകളിൽ
നിന്നുപോലും കുട്ടി കരയുന്നെന്ന് അമ്മൂമ്മയ്ക്കുറപ്പായി.
കിട്ടിയോ കിട്ടിയോ എന്ന ഉദ്വേഗത്തോടെ മുൻപോട്ട്
കുനിഞ്ഞ് തെരുവുവിളക്കുകൾ തെളിഞ്ഞു തുടങ്ങിയപ്പോൾ കുട്ടിയുടെ വീടിന്റെ പുറം ഭിത്തിയിൽ
തൂങ്ങിക്കിടന്ന മഴക്കറ പിടിച്ച മഞ്ഞ ബൾബ് അന്നാദ്യമായി ഒന്നു ചിമ്മി അണഞ്ഞു.
*ബുജി - കുട്ടികൾക്ക് പ്രിയപ്പെട്ട ഒരു
കാർട്ടൂൺ കഥാപാത്രം.
The
Lost Child
It
was during the noonday haze
before
lunch that the child was lost
to
the searching world. It was after lunch
that
a search party set out. The front-yard
was
a giant toy and the child a minuscule part
of
it disengaged now and then
to
be fed, bathed, shushed, or put to sleep.
The
yard thought it was one such interval
and
waited long for the child to return
to
its embrace. After several hours
that
burst like bubbles in boiling water,
the
search party came back,
their
bodies drooping and folded inward
like
mimosa leaves. The banalities
that
you hear spoken in situations
when
sadness suffuses the air
dripped
perfunctorily from every tongue.
Don't
worry, he will return.
Maybe
he went to visit his friends or relatives.
Will
he be hiding somewhere, the little devil?
The
child’s mother felt like throwing up
when
such meaningless words stung her heart;
she
felt like defecating to let
the
imponderable burden out.
In
her agony, she clawed the plaster off
the
latrine’s walls and straddled the commode
splintering
into a thousand fragments
when
thoughts of her child’s impending night
of
strange terrors assailed her from every side.
Dusk
was inconsolable;
the
child’s twelve-year-old sister
tried
to keep the kite of the fading light
flying
with the string of hope
shooting
from her eyes. Electricity
rushed
frenziedly into everything.
The
father writhed in pain and anxiety;
the
uncle’s hands twitched to stick
flyers
for the missing child
photocopied
from the fear
brimming
in his soul on stones,
buses,
trees, ponds, buildings and clouds.
The
vacant kennel got up, shook its fur,
and
dropped on its haunches again.
The
grandmother was sure she heard the child
crying
from the legs of the settee,
from
the Buji lying orphaned on the bedspread,
from
the eye sockets of ladles
and
from healed wounds on the soles her corny feet.
The
streetlights bent forward
and
lit up in their curiosity.
The
rain-smeared incandescent bulb
on
the exterior wall of the child’s house
blinked
its yellowed eyes
for
the first time and went off.
*Buji
– a toy based on a cartoon character
വച്ചയുടനെ, വച്ച് കുറച്ചുകഴിഞ്ഞ്
ആരും തൊടാതെ,
ഒരനക്കവുമില്ലാതെ മറിഞ്ഞു വീഴുന്നു
ഭിത്തിയിൽ ചാരിവച്ച പലക,
തെങ്ങിൽ ചാരിയ തോട്ടി
വച്ചയുടനെ വീഴുന്നതു പോലെയല്ല
ചാരി വച്ചയുടനെയുള്ള അനങ്ങാതിരുത്തമോ മറിഞ്ഞുവീഴ്ചയോ
ചൂഴ്ന്നു നിൽക്കുന്ന ഒന്നിനെയും മറിച്ചിടുന്നില്ല
ഒരു തിരിഞ്ഞു നോട്ടത്തിന്റെയും ചരടു വലിയുന്നില്ല
ഓർക്കാതിരുന്നതൊന്നും ആ ഒച്ച ഓർമിപ്പിക്കുന്നില്ല,
ഓർത്തുവന്നതൊന്നും മറപ്പിക്കുന്നുമില്ല.
ചാരി വച്ചു കുറച്ചു കഴിഞ്ഞ്
ചൂഴ്ന്നു നിൽക്കുന്നതിന്റെ ശരീരത്തിലതാകുന്ന നേരം കഴിയുമ്പോൾ,
(നേരത്തിന്റെ രണ്ടറ്റവും ഒട്ടു മുക്കാലും അലിഞ്ഞിരിക്കുന്ന നേരമാണത്)
മറിഞ്ഞു വീഴുമ്പോൾ-
ക്ലാസ്സിലേക്ക് വന്ന പുതിയ കുട്ടി ക്ലാസ്സിനെയാകെ,
പുതിയ പൊതിയിട്ട പഴയ നോട്ടുബുക്കെന്ന മാതിരി
കുറച്ചു നേരത്തേക്ക് പുതുക്കന്നതു പോലെ
ഇടം പുതുക്കുന്നു.
ജീവിതരേഖ