Poems of Abdul Lathief .V
വി. അബ്ദുൽ ലത്തീഫിന്റെ കവിതകൾ
ബാവുൽ
സംഗീതംകൊണ്ട് സ്നേഹത്തെ വരയ്ക്കുന്നു.
ബാവുൽ
പാടുമ്പോൾ
ഏക്താരയിൽനിന്ന്
ഒരാൽമരം
എഴുന്നേറ്റു
നിൽക്കുന്നു
നൃത്തം
ചെയ്യുന്ന
കണ്ണുകളും കാതുകളും
ആൽമരത്തിൽ
നിർത്താതെ
പിടയ്ക്കുന്ന ഇലകളാകുന്നു
പാട്ടു
മുറുകുമ്പോൾ
മണികെട്ടിയ
കാളവണ്ടിയിൽ
ഒരു ഗ്രാമം
ചന്തയിലേക്ക്
പുറപ്പെടുന്നു
കാല്നടയാത്രക്കാരനായ
ഒരു പുഴ
ദോലക്കിൽ വന്നു മുട്ടുന്നു
കോടയണിഞ്ഞ
ആഹ്ലാദങ്ങളിലേക്ക്
സൂര്യൻ
വന്നുദിക്കുന്നു
ഇലകൾക്കിടയിലൂടെ
കാറ്റുകളൊഴുകുമ്പോൾ
ബാവുൽ
രണ്ടോ മൂന്നോ
നിമിഷം
ദൈവത്തെ
കാണുന്നു
ലോകസാധ്യമായ
ഏറ്റവും
സുന്ദരമായ ഒരു ചിരി
സൂര്യകാന്തിയെ
തോൽപ്പിക്കുന്നു
തങ്ങി
നിൽക്കുന്ന മനോഹരസ്മിതങ്ങളിൽ മനുഷ്യൻ വെറും മനുഷ്യനാകുമ്പോൾ
നൂപുരമണിഞ്ഞ
മഞ്ഞക്കാട് രണ്ടുതവണ
മേലോട്ട്
തുള്ളുന്നു
ബാവുളുകളുടെ
കുഞ്ഞുചലനങ്ങളിൽനിന്ന്
ലോകത്തിനാകെയുമുള്ള
ചുവടുകൾ,
പുല്ലാങ്കുഴലിൽനിന്ന്
എല്ലാ
വൻകരകളും നിറയുന്ന സംഗീതം
ദോത്താരയിൽനിന്ന്
മഴ
പ്രണയത്തിന്റെയും
കവിതയുടെയും വിത്തുകൾ.
പാട്ട്, താളം, ആനന്ദം
ബവുളുകൾ
മണ്ണിലേക്കിറങ്ങി വരുന്നു
മേലോട്ട്
ചൂണ്ടി
ഇലകൾ
പഴുക്കുന്നത് കാണിച്ചു തരുന്നു.
മെല്ലെയടരുന്നത്,
തിടുക്കമില്ലാതെ
കോഴിയുന്നത്,
മണ്ണിലമരുമ്പോൾ
ഉറുമ്പുണ്ണികൾ കൂട്ടിക്കൊണ്ടു പോകുന്നത്...
പുല്ലാങ്കുഴലിന്റെ
അന്ത്യശ്രുതിയിൽ
കുറെ ദൂരം
കൂടെ നടന്ന്
മൗനം
ഹരി ഓം...ജയ്
ഗുരു
ഹരി ഓം...ജയ്
മാനുഷ്‌
Bāvul Sketches the World with Music
A banian tree from
ēktāra would stand up
When Bāvul sings.
The dancing eyes
and ears
become the
wriggling leaves of the tree
A village moves to
the market in a
A bell attached
bullock cart
When the song
reaches its peak
A pedestrian river
bumps into the
Dōlak
The sun rises to
the
Misty joys
When the wind
flows through the leaves
Bāvul sees the God
for a glimpse
The most beautiful
smile
Possible in the
world
Defeats the
sunflower
When the human
becomes just human
In the stay up
smiles
The anklet worn
yellow forest
jingles twice
All the footsteps
for the entire world
from the slight
motions of the Bāvul
Music that fills
all continents form the flute
Rain from the
Dō-tāra
Seeds of love and
poetry
Songs, rhythm,
ecstasy
Bāvuls come down
to the earth
And pointing up
show us the
ripening leaves
flaking slowly
falling without
hurry
and the baby ants
taking them
after settling in
the earth
Silence,
Walking long with
The last tune of
the flute.
Hari Aum……..Jay
Guru
Hari Aum……..Jay
Mānush
(Translated by Poet)
മേക്കലബെഞ്ചി
അഥവാ
ഒരു കാള നടന്നെത്തിയ അയ്യായിരം വർഷങ്ങൾ
ഒരു കരാറിലും
ഏർപ്പെടാതെ
നമ്മൾ
ഒരു യാത്ര
പുറപ്പെടുകയാണ്.
നിന്റെ കൈയിലെ
കൈലേസിൽ വരച്ചിട്ട
കാളവണ്ടിച്ചിത്രമാണ്
നമ്മുടെ യാത്രാരേഖ.
നമുക്കു
പിന്നോട്ടു നടക്കാമെന്നു നീ.
അങ്ങനെയെന്ന് നാം നിലാവിനു ചുവട്ടിൽ
വണ്ടി
കാത്തുനിൽക്കുന്നു
പിന്നോട്ടു
പോകുന്ന ഒരു വണ്ടിയും കിട്ടാതെ
നാം
അക്ഷമരാകുന്നു.
അപ്പോൾ
എല്ലാ
കഥകളിലുമെന്ന പോലെ
ഒരു വൃദ്ധൻ
പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നു.
മധുരപ്പുകയുള്ള
ഓരോ ബീഡി
അയാൾ നമുക്കു
കത്തിച്ചു തരുന്നു.
മൂന്നു പേരും
ഒന്നിച്ച് പുകക്കോട്ടയാകുമ്പോഴേക്കും
ഇരുട്ടിൽനിന്ന്
ഒറ്റക്കാള കെട്ടിയ ഒരു വണ്ടി
തനിയെ
ഇളകിവരുന്നു
നിലാവസ്തമിക്കുന്നതിനുമുമ്പ്
താറിട്ട
വഴിയും
കല്ലുപാകി
പൊടിയടച്ച പാതകളും പിന്നിട്ട്
നാം
ചെമ്മൺനിരത്തുകളിലെത്തുന്നു.
നമ്മുടെ
രാജ്യം നൂറ്റാണ്ടുകളോളം നടന്നുനീങ്ങിയ
പാതകളിൽ
കാളവണ്ടിയുടെ കരകരശബ്ദവും
ലാടം പതിച്ച
കുളമ്പടിയൊച്ചയും.
പ്രഭാതമാകുമ്പോഴേക്കും
നൂറ്റാണ്ടുകൾ പിന്നിട്ടിരുന്നു.
വഴി നീളെ
കൃഷിയും
കച്ചവടവും യുദ്ധങ്ങളും.
നമുക്കു
മുമ്പിൽ
ഇപ്പോൾ
കമ്പനിപ്പട്ടാളത്തിന്റെ ഒരു കോൺവോയ്.
യുദ്ധത്തിൽ
ബാക്കിയായ ടിപ്പുവിന്റെ രാജ്യം.
ഒറ്റക്കാളവലിക്കുന്ന
വണ്ടിയിൽ
നാം നമ്മുടെ
അടയാളത്തൂവാല
ഞാത്തിയിടുന്നു.
ഏറ്റവും പഴയ
കാളവണ്ടിക്കാരനെ കാണണമെന്നു നീ.
അങ്ങനൊരാളെ
അറിയാമെന്ന് നമ്മുടെ വണ്ടിക്കാരൻ.
പക്ഷേ
കുറേദൂരം വണ്ടി തെളിക്കണം.
ഒറ്റക്കാള
വലിക്കുന്ന നമ്മുടെ വണ്ടി
കാലത്തിലൂടെ പിന്നോട്ടാണ്
യാത്ര തുടർന്നത്.
ജനപഥങ്ങളിലെ
ആഴ്ചച്ചന്തകളിലേക്ക്
നിരനിരയായെത്തുന്ന
കാളവണ്ടികൾ,
ആവേശത്തോടെ
തുള്ളിയൊഴുകുന്ന കാളക്കുട്ടന്മാർ,
ഒറ്റക്കാളയും
ഇരട്ടക്കാളയും വലിക്കുന്ന വണ്ടികൾ.
പിന്നെയും
പിറകോട്ടു സഞ്ചരിച്ചപ്പോൾ
യുദ്ധകാലത്തേക്കു
പ്രവേശിച്ചു നാം.
നാട്ടു
രാജാക്കന്മാരും ബ്രിട്ടനും യുദ്ധം ചെയ്യുന്നു.
പീരങ്കിക്കുഴലുകൾ
കയറ്റിയ കാളവണ്ടികൾ വഴിനീളെത്തെളിയുന്നു
നീയൊരു
പീരങ്കിക്കുഴലിലൂടെ നോക്കി
കലിംഗദേശത്തുനിന്ന്
പാടലീപുത്രവും
ഉജ്ജയിനിയും കടന്ന്
കച്ചവടവണ്ടികൾ
നിരയിടുന്നത് കാണിച്ചു തന്നു.
ഗുജറാത്തുദേശത്തെ
കച്ച് തുറമുഖത്തേക്കാണ് അവ ചലിക്കുന്നത്.
അവിടെ അറബികൾ
അവരെ ആലിംഗനം ചെയ്തു സ്വീകരിക്കുന്നു.
ചരക്കുകൾ
അറബിക്കപ്പലുകളിലേക്കു കയറുമ്പോൾ
വണ്ടിക്കാളകൾ
സമൃദ്ധയമായി മേയുന്നു
വണ്ടിക്കാർ
ചക്രങ്ങളുടെ കേടുപാടുകൾ തീർക്കുന്നു.
അറബിച്ചരക്കുകൾ
കയറ്റി
വണ്ടികൾ
ഉൾനാടുകളിലേക്കു
തെളിക്കുന്നു.
നിന്റെ
ഭൂപടത്തിലെ
ഓരോ വരയും
പുതിയപുതിയ
വഴികൾ കാണിച്ചുതരുന്നു
നിന്റെ
കണ്ണിൽനിന്ന്
വണ്ടിത്താരകൾ
നീലക്കടൽപോലെ
മുന്നിലേക്കിറങ്ങി
നീണ്ടുപരക്കുന്നു.
അയാളിലേക്കിനി
എത്രദൂരമുണ്ട്?
ഞാൻ ചോദിച്ചു.
രണ്ടായിരം
വർഷംകൂടി.
അപ്പോൾ മൂവായിരം
വർഷം
നമ്മൾ
പിന്നോട്ടു നടന്നിരിക്കുന്നു.
ഇക്കാലത്ത്
നമ്മുടെ നാട്ടിലേക്ക്
കുതിരകൾ വന്നു
തുടങ്ങിയിരുന്നു
വണ്ടിയുടെ
താളത്തിൽ നീ ഓർമ്മിച്ചു.
പക്ഷേ യഥാർത്ഥ
ഇന്ത്യനടന്നെത്തിയത്
കാളവണ്ടികളിലാണ്,
വണ്ടിക്കാരൻ
പറഞ്ഞു.
പിന്നോട്ടു
നടക്കുംതോറും
കെട്ടിടങ്ങൾ കുറഞ്ഞുവരികയും
ചെറുകൂരകൾ
തലപൊക്കുകയും ചെയ്തു
പാടങ്ങളിൽ
കുപ്പായമിടാത്ത മനുഷ്യർ
കാളകളുമായി
നിലമുഴുന്നു
വിത്തിടുന്നു
ചാലുകീറി
വെള്ളംകൊണ്ടുവരുന്നു
പാട്ടുകൾ
പാടുന്നു.
ഞങ്ങൾ യാത്ര
തുടങ്ങിയ കാലത്തെ
അതേ വിത്തുകൾ
ആതേ പാട്ടുകൾ, അതേ കർഷകർ
നമുക്കിനി
അഞ്ഞുറുവർഷം കൂടിയേ യാത്രയുള്ളൂ.
വണ്ടിക്കാരൻ
അപരിചമായ
ഭാഷയിൽ ഒരു പാട്ടുമൂളി.
പുറത്തേക്കുനോക്കുമ്പോൾ
മരംകൊണ്ടുള്ള
പണിയായുധങ്ങൾകൊണ്ട്
കൃഷിചെയ്യുന്നവർ.
പക്ഷേ, അതേ കാളകൾ, അതേ മനുഷ്യർ
മരവും
മിനുക്കിയ കല്ലും മാത്രമാണ്
ആയുധങ്ങൾ.
ഇതുകൊണ്ട്
ഇവരെങ്ങനെയാണ് കാളവണ്ടികളുണ്ടാക്കുന്നത്?
വണ്ടിക്കാരൻ
തല വെട്ടിച്ച്
ചിരിക്കാൻ തുടങ്ങി.
ഈ ലോകത്തെ
ചീകിയെടുത്തത്
പാതിയും
കല്ലുകൊണ്ടാണ്.
അയാൾ പറഞ്ഞു
ഞങ്ങളിപ്പോൾ
അദോനി* എന്ന ചെറുപട്ടണത്തിലെത്തി
അവിടെനിന്ന്
കുറച്ചുകൂടി നീങ്ങി അസ്പാര* എന്ന ഗ്രാമത്തിലെത്തി.
അസ്പാര ഇടയരുടെ
ഗ്രാമമാണ്.
ഇനി നടന്നു
പോകണം, അയാൾ
പറഞ്ഞു.
നിരന്ന
പാതവിട്ട് ഞങ്ങൾ മല കയറാൻ തുടങ്ങി.
അവിടെയാണ്
മേക്കലബെഞ്ചി*
വലിയ പാറകൾ
കൂട്ടിയിട്ടപോലൊരു കുന്ന്.
വഴിയരികിൽ
സൂക്ഷിച്ചുനോക്കിയാൽ
ചിതറിയ
മൺപാത്രപ്പൊട്ടുകൾ കാണാം
കുനിഞ്ഞെടുക്കാൻ
നോക്കിയപ്പോൾ അയാൾ പറഞ്ഞു
തൊടരുത്,
അയ്യായിരം
വർഷങ്ങളായി അവിടെ കിടക്കുന്നതാണ്
അവയ്ക്ക്
ഭൂതങ്ങളുടെ കാവലുണ്ട്*
മുകളിൽ
പാറകളിൽനിറയെ ചിത്രങ്ങൾ.
മൂർച്ച കുറഞ്ഞ
ആയുധങ്ങൾകൊണ്ടുവരച്ച
രേഖാചിത്രങ്ങളാണ്.
ഒറ്റയും
ഇരട്ടയുമായി മനുഷ്യർ,
സൂര്യൻ,
സർപ്പരൂപങ്ങൾ
പാറയിൽ
തെന്നിത്തെന്നി
അയാൾ ഞങ്ങളെ ഒരു
ചരിവിലേക്കു നയിച്ചു.
അവിടെയുണ്ട്
കല്ലിൽ കോറിയനിലയിൽ
ഏറ്റവും
പഴക്കമുള്ള ആ വണ്ടി,
വണ്ടിക്കാരൻ,
കാളകൾ.
മങ്ങിത്തുടങ്ങിയ
ആ ചിത്രത്തിൽനിന്ന്
വണ്ടിക്കാരൻ
ഇറങ്ങിവന്നു
അയാൾ ആ
ചിത്രങ്ങളുടെ കഥപറഞ്ഞു.
അവരുടെ ജീവിതം
പറഞ്ഞുതന്നു.
അയാളുടെ ഭാഷ
അജ്ഞാതവും
താളം പരിചിതവുമായിരുന്നു.
അയാൾ തന്റെ
കാളകളുടെ കൊമ്പുകളിൽ തൊട്ടു.
അർദ്ധവൃത്താകൃതിയിൽ
വളഞ്ഞുയർന്നുനിൽക്കുന്ന
കൊമ്പുകൾ.
അതേ
കൊമ്പുകളും കാളകളുമാണ്
ഞങ്ങളുടെ
വണ്ടിയിലുമെന്ന്
ഞങ്ങൾ
ഞെട്ടിയറിഞ്ഞു
അയ്യായിരം
വർഷം നടന്നുവന്ന കാളകൾ
നീ തൂവാലയിൽ
വരച്ച
ആ കാളവണ്ടിച്ചിത്രത്തിലേക്ക്
ഞാനൊന്നുകൂടി
നോക്കി.
അതേ വണ്ടി, അതേ കാളകൾ
അതേ കൊമ്പുകൾ
* ആന്ധ്രപ്രദേശിലെ
നവീന ശിലായുഗ അവശിഷ്ടങ്ങളും കൽച്ചിത്രങ്ങളുമുള്ള ആർക്കിയോളജിക്കൽ സൈറ്റ്
* ആന്ധ്രപ്രദേശിലെ
ഒരു നഗരം.
* അദോനിക്കടുത്തുള്ള
ഒരു ഗ്രാമം
* അടുകൾക്കുള്ള
കുളം എന്നർത്ഥം
* ഇവിടുത്തെ അവശേഷിപ്പുകൾക്ക് ഭൂതത്തിൻ്റെ കാവലുണ്ടെന്നാണ് പ്രാദേശിക വിശ്വാസം
Meklabenchi*
(The
Journey of an Ox Through Five Thousand Years)
We are
starting a journey,
without
any conditions.
The
travel guide is
the
image of a bullock cart on your handkerchief,
held in
your hands.
You
say, “Let’s travel back”.
Agreeing,
we stay under the moon, waiting for a carrier.
We grow
impatient
waiting
long for the cart.
Then
like in any other story
an old
man appears.
He
lighted cigars, sweet, for us.
And we
became a castle of smoke.
A cart
drawn by a single ox
approaches
by itself.
Before
the moon wanes,
we pass
the tar roads,
Then
the roads holding back the dust with its stones.
and reached
the old mud roads.
The
‘kada kada’ sound of the cart
And the
sound of the hoofs
rise
from the road,
through
which our nation
Journeyed
it’s centuries.
By
dawn, we passed centuries
of
farming, small trades and wars.
We hang
our travel guide-
the handkerchief
on the single bullock cart.
You
ask, “Can we meet
the
oldest cart-man?”
The
old man says, “Yes,
I know
such a man,
but we
will have to travel a lot”.
The
single cart travelled back
through
the time.
Now, we
see carts in a row,
Reaching
the weekly markets in the janpaths.
And
calves floating in excitement.
Carts
pulled by single and double oxen.
When we
travelled further back,
we
entered the war- times.
We saw
the princely states, waging wars.
Carts
carrying canons appear
throughout.
You
looked through the barrel of a canon.
You
showed me the carts moving in from Kalinga
passing
all the way
through
Pataliputra and Ujjain.
They
are moving towards
the
Port of Kutch in Gujarat.
The
Arab merchants welcome
by
hugging them.
While
the goods were loaded in the ships,
the
oxen grace plentiful and
the men
repair the cart wheels.
Loaded
with the Arabian goods,
the
carts sought the interiors of the deep country.
“How
long would it take to that Old Man?”,
I
asked.
“Two
thousand years or more”, he said.
Now, we
have travelled three thousand years.
“By the
time,
horses
had started to come to our land”-
you
recollected along with
the
tune of the cart.
“But
the original India reached here
on
bullock carts”, told the old man.
When we
reached
the
depth of the time,
the
view of the houses faded
and
small huts popped up.
Half
naked men and women are
working
in the fields
with
their oxen-
ploughing
the fields,
sprinkling
the seeds,
singing
songs,
bringing
water from the channels.
The
same seeds of our time,
the
same songs,
And the
same farmers.
We need
to travel
just
five hundred years more from here.
The old
man hummed a song
in a
strange language.
When we
looked out of the cart,
farmers
were working with wooden tools.
Wood
and polished stones are the only tools.
“How
could they build the
carts
with these tools!”
The old
man smiled jiggling his head.
“More
than half of the world
is
built with these stone tools”, he said.
Now, we
have reached a
small
town named Adoni*.
Moving
a little,
we
reached Aspara- a village of shepherds.
“We
have to be on foot from here”, he said.
Leaving
the plain paths,
we
started to climb.
Meklabenchi*
stands there-
a hill
mounted by big rocks.
Watching
closely, pieces of pottery could be seen
spreading
all the way.
When I
bent to take a piece,
the old
man warns,
“Don’t
touch,
these
have been lying here
since
five thousand years.
Dieties
have been guarding them
all
these years”.*
At the
top,
the
rock were full of pictures
carved
with blunt weapons-
men and
women-
alone
and in groups,
the
sun,
and
figures of snakes.
Gliding
on the rocks,
he led
us to the slope of the hill.
There
we saw carved on the rock-
the
oldest cart
with
its man and oxen.
The
cart-man came down
from
the faded carvings.
He told
us the stories of those pictures
and the
life of the village and its people.
His
language was unknown,
but the
tone familiar.
He
touched the horns of his oxen-
the
horns held up in a semi- circle.
To our
shock, we realised that
they
are the same horns and
the ox
of our cart.
The
oxen who travelled
from
Five Thousand Years.
Once
again, I looked at the image
on your
handkerchief-
the
same cart, the same ox, the same horns.
(Translated by Poet)
•
Mekulabenchi is an archaeological site in Andhra Pradesh, an Indian State.
Archaeologists
claim that the ruins here date back about five thousand years.
• Adoni
is a city in the Kurnool district in Andhra Pradesh
• Means
pond for goats in Telugu language
• Local
belief that the ruins are taken care by the deities.
ബിഹുനൃത്തം*ഒരു വാട്ടർ കളർ
ഇൻസ്റ്റലേഷനാണ്
വി.അബ്ദുൽ ലത്തീഫ്
സുന്ദരീസുന്ദരന്മാരുടെ രണ്ടു
നിര
വാദ്യങ്ങളും പാട്ടുകളുമായി
നൃത്തച്ചുവടിലാണ്.
ഈ കടുംവർണ്ണങ്ങളിൽനിന്ന്
ആറേഴുമാസം പിന്നിലാണ്
ആദ്യത്തെ ഷോട്ട്.
അവിടെ ഒരമ്മ തന്റെ
പതിനാറുകാരിക്ക്
സ്വന്തം ഉടുപ്പു നെയ്യാനുള്ള
വർണ്ണരേഖകൾ
പകർന്നുകൊടുക്കുകയാണ്
പിന്നെയും പിറകോട്ടു പോയാൽ
പിച്ച നടക്കുന്ന കുഞ്ഞിന്റെ
കവിളിൽ
ആട്ടത്തിന്റെ പെൺവടിവു
ചാർത്തുന്നതും കാണാം.
ആൺകുയിലാകുന്ന ആ
ചെറുപ്പക്കാരനെക്കണ്ടോ?
അവൻതന്നെയാണ് അമ്മാവന്റെ
കാലിൽച്ചാരി
കഴുത്തിലൊരു ബിഹു ഷാളണിഞ്ഞ്
പുല്ലാങ്കുഴലുമായി സഗൗരവം
നിൽക്കുന്നത്.
പ്രണയകാലത്തേക്ക്
കുഞ്ഞുങ്ങളെ അണിയിച്ചൊരുക്കുന്ന
അച്ഛനമ്മമാർ ഈ
ഇൻസ്റ്റലേഷന്റെ ഭാഗമാണ്.
ആടിത്തോൽപ്പിക്കാമോ
പെണ്ണുങ്ങളേയെന്നാണ്
ആൺപാട്ടിന്റെ പെരുക്കം
ചുമലിളക്കിയും അരക്കെട്ടഴകാക്കിയും
മുടിക്കെട്ടു കാണിച്ചും
പൊള്ളും പുടവകൾ വെട്ടിച്ചും
നീയെന്നെക്കണ്ടില്ലേയെന്നാണ്
പെണ്ണിന്റെ മറുപടി.
ഞാൻ നെയ്ത ചേല കണ്ടില്ലേ…?
നോക്ക്, ഇതിന്റെ
ചുവപ്പു നോക്ക്
ഗോത്രമുദ്രകൾ
അളന്നൊപ്പിച്ചത് നോക്ക്.
ഒരു ഗ്രാമം മുഴുവനുമാണ്
നോക്കി നിൽക്കുന്നത്.
പയ്യന്മാരുടെ നോട്ടം
വീണില്ലെങ്കിൽ
ആധി അമ്മയ്ക്കാണ്.
കൊമ്പും പുല്ലാങ്കുഴലും
പെയ്യിച്ച്
തിമിലയിൽ തിരമാല തീർത്ത്, ഇലത്താളത്താൽ
പാലപ്പൂ വീഴ്ത്തി
പാട്ടിൽ കുസൃതി പെരുകുമ്പോൾ
നെൽപ്പാടങ്ങളും
കൃഷിപാഠങ്ങളും അടുക്കളയും നൃത്തത്തിൽ ചാലിച്ച്
പെണ്ണറിവ് പെണ്ണഴകാകും.
ആട്ടം കൊണ്ട്
പാട്ടിനെ വെല്ലു വിളിക്കും
താളം മുറുകും
ആകാശവും ചുറ്റുപാടാകെയും
കോരിത്തരിക്കും
മരിച്ചവർ പോലും ചുറ്റും
നിരക്കും
പാട്ടുമൂക്കുന്ന
നിശ്ചലനിർവൃതിയിൽ
സുന്ദരിമാർ ചിത്രശലഭങ്ങളായി
ആകാശത്തേക്കുയരും.
താളത്തിനൊത്തു നടന്ന
കാണികളും ഉയർന്നുപോകും
പറന്നു പോകുന്ന
പെൺകുഞ്ഞുങ്ങളെ നോക്കി
അമ്മമാരുടെ കണ്ണുകളിൽ
ബിഹുവിന്റെ ചെഞ്ചായം കലങ്ങും.
*ആസാമിന്റെ നോടോടി നൃത്തരൂപം. ബിഹു നമ്മുടെ വിഷുവിനു
തുല്യമായ കൃഷി ആഘോഷമാണ്. ഈ സമയത്താണ് ജനങ്ങളുടെ ജീനുകളുടെ ഭാഗമായ ബിഹു നൃത്തവും
അരങ്ങേറുന്നത്.
Bihu is a water color installation
Two rows of beautiful men and women
with all the instruments and beats
are dancing.
Far behind those deep colours
As far as six or seven years
There lies the first shot of this scene.
A mother is teaching the art of sewing
her own dress
to her sixteen year old daughter.
If you take a single step back
You can see a baby cheek getting adorned
with the femininities of dance.
Did you see the young man, the cuckoo?
He is the one standing there leaning on his uncle's legs
with a grave look on his face,
flute in his hand
and bihu shawl around his neck.
The fathers and mothers
who are getting their children
ready for a season of love
also belong to this installation.
Can you beat us with dance?
Ask the singing male crowd.
The girls answer
with the shake of their shoulders
the tied hair
and the whirling skirts.
Cant you see us?
They ask.
Cant you see this self stitched dress?
Have a look
Look into the redness
and the imprinted tribal marks
It is always the mothers
who are tensed.
What if a male gaze doesn't fall on her!
The flute
The trumpet
The naughty song
And the dance.
All that the girls know on farm,
fields and kitchen
will blend with their beautiful dance.
They challenge the song with that dance.
The rhythm is fast now
So fast that the sky and surroundings get excited.
Even the dead come out of their grave
and stand in circles.
at the high pause of the rhythm
The girls, as butterflies,
fly farther into the sky
The audience tuned with the music
also join them
the mothers stand there,
with their r eyes reddened by the bihu colours,
looking at their flying daughters
(Translated to by Remya Sanjeev)