Poems Of Sereena

 

Poems Of Sereena

 

സെറീനയുടെ കവിതകൾ

 

 

           

തോറ്റവർക്കുള്ള തൂവൽ

       

       

തീർന്നുപോയൊരു കളിയുടെ

പല തവണ കണ്ട ഫൈനൽ

പിന്നെയും കണ്ടു നോക്കിയിട്ടുണ്ടോ?

 

ഓരോ നീക്കവും  കൃത്യമായി അറിയാം

ഗോൾമുഖത്ത് എത്തില്ലെന്ന്

ഉറപ്പുള്ള കുതിപ്പുകളെ

ഒട്ടും ആകാംഷയില്ലാതെ നോക്കും

 

തികച്ചും പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്ന നേരത്തു  തന്നെ

ഉയരുന്ന ആരവങ്ങൾ. 

ചലനങ്ങളിൽ ഒരു മാന്ത്രികതയുമില്ലെന്നും

അടുത്ത നിമിഷങ്ങളിൽ എവിടെയാണ്

വഴിയും വഴിയില്ലായ്മയും തെളിയുന്നതെന്നും 

നേരത്തേയറിയുന്നൊരു

കളികാണൽ.

 

പക്ഷെ പല തവണ കണ്ടിട്ടും

മടുക്കാതെ ഉള്ളാലേ

തൊട്ടു നോക്കുന്നുണ്ട് ,

തോറ്റു മടങ്ങുന്നവന്റെ

കൈകളിലെ ആ കപ്പ് !

പിഴച്ചു പോയ നീക്കങ്ങളുടെയും

കൂട്ട് വരാതിരുന്ന വേഗങ്ങളുടെയും

വിയർപ്പുകൊണ്ട് പണിത ഒന്ന് .

 

നേടിയവന്റെ സ്വർണ്ണത്തിളക്കമല്ല

നിറം മങ്ങിയ ഇരുമ്പിന്റെ ഉറപ്പാണതിന്

നാളെ എന്നൊരു മൂർച്ച അതിനുള്ളിൽ മുഴങ്ങുന്നു

ചുണ്ട് മുറിയുന്നുണ്ട് എങ്കിലും

അതിലാണ് ഞാൻ ഉമ്മ വെയ്ക്കുന്നത് .!

 

 

 

The Feather for the Defeated

 

 

 

Have you ever watched again and again

the final match of a game 

already over and watched many times before?

 

Knows every move and its destiny

would watch the fast moves

that won't reach the goal post

without the usual rising heartbeats.

 

The cheers echoing

right at the moments expected.

 It is a watching that knows before it happens

where the openings and closures come up

and thus learns |there is no magic in movements.

 

But that cup

in the hands of the defeated

touches the heart

never ever wearied

by the repeated watchings.

The one made of the sweat of

unfulfilled moves

and unattained speeds.

 

It has the strength of seasoned iron

not the sparkle of the achiever's gold

the sharpness set for tomorrow echoes in it

l preferably kiss it

though it wounds my lips!

 

 

 

നാലു മണിയുടെ അലാറം

 

 

 

അന്നാദ്യമായി

അലാറത്തിനും മുൻപ്

ആ വീട് ഉണർന്നു

ജൂൺ മഴയുടെ

പെരുക്കങ്ങളിലേക്ക്

നിലവിളികൾ കലർന്നു.

ഒടുവിലെ കാറ്റിലെന്നപോലെ

ഉലഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു ആ വീട്

 

കിടക്കയോട് ചേർന്ന്

ജനൽപ്പടിയിൽ വെച്ച അലാറം

കൃത്യസമയത്തടിച്ചു

അവരുണർന്നതേയില്ല

ആദ്യമായി ആ വീട്ടിൽ

അവരുറങ്ങുകയും സർവരും

ഉണർന്നിരിക്കുകയും ചെയതു.

 

എല്ലാവരുടെയും പ്രാതൽ

പൊതിച്ചോറ്, അത്താഴം

അലക്കിവിരിച്ചത്

ഒന്നുമോർക്കാതെ,

നിലച്ചു പോയ ഒരു ഘടികാരം

ഉള്ളിൽ വെച്ച്

ആധിയും വേഗതയും മറന്ന്

അവരുറങ്ങി

 

നാളേക്കെന്ന്

വരഞ്ഞു മുളക് തേച്ചുവെച്ച

മീൻമുറിവുകൾ,

മറ്റാരും കാണാത്തവ.

പതഞ്ഞു പൊന്തി തൂവാതെ

അടച്ചു വെച്ച പുളിപ്പുകൾ,

മധുരങ്ങൾ.

ഒന്നിൽ നിന്ന് അടുത്തതിലേക്ക്

നിർത്താതെ ഓടിക്കൊണ്ടിരുന്ന

അണപ്പിനും കിതപ്പിനുമൊപ്പം

അടയാളപ്പെട്ട നേരങ്ങൾ

 

എന്നേക്കുമായി

നിലച്ചുപോയൊരലാറം

നാലു മണി നേരങ്ങളിൽ

ഇനിയും ആ വീടിനെ

ഒച്ചയില്ലാതെ

വിളിച്ചുണർത്തുമായിരിക്കും.

 

 

 

Alarm at Four

 

That day for the first time

before alarm

the house was awoken.

the June showers

and its frightening magnitudes

mingled with loud cries.

the house was shaking

as if caught in the doomsday wind.

 

Placed beside the bed

on the window sill the time piece

sounded the alarmas scheduled

She didn't wake up at all.

For the first time in that house

she was long asleep and

others all well awaken.

 

Everyone's breakfast,

take away food, supper

and clean bedspread

oblivious of

all these concerns,

with the clock inside

stopped working

anxiety and speed not in mind

she slept.

 

Meant for tomorrow

scored and spiced

the fish-wounds

that others haven't seen.

the sours

and sweets

kept covered not to over froth and spill

 

The times of day

marked along with

the panting and gasping

running non-stop

from one work to the other

 

ഉച്ചത്തിൽ

  

 

 

കീറിപ്പറിഞ്ഞ പല സാരികൾ

ഒന്നിന് മുകളിൽ ഒന്നായി ചുറ്റി

പലതരം സഞ്ചികൾ ചുമലിലും

കൈത്തണ്ടയിലും തൂക്കി

ഉച്ചത്തിൽ ,ഉച്ചത്തിൽ

ഷേക്സ്പിയറെ വിളിച്ചു ചൊല്ലുന്ന

സ്ത്രീയെ കണ്ടിട്ടുണ്ട്,

തിരക്കുള്ള ആ ബസ് സ്റ്റാൻഡിൽ

പതിവ് യാത്രകളിൽ,

പലദിവസങ്ങളിൽ. 

 

എണ്ണയും ചെളിയും പുരണ്ടൊരു

പത്രക്കടലാസ് ഒരു കൈയ്യിൽ

നിവർത്തിപ്പിടിച്ച്  മറുകൈ ഉയർത്തി

അവൾ , കടഞ്ഞെടുത്ത ഭാഷയിൽ

ഓർമ്മയിലെ മറ്റേതോ കാണികളോട്

സംസാരിച്ചു കൊണ്ടേയിരുന്നു

ഉച്ചത്തിൽ ,ഉച്ചത്തിൽ .

 

ബസ്സ് നീങ്ങുമ്പോൾ പരസ്പരം

ഒരു നോട്ടത്തിന്റെ വെട്ടമുരഞ്ഞു

കണ്ണ് നീറി, ഞാനവളെക്കടന്നു.

 

ഉറക്കെ ഉച്ചരിക്കുന്ന  വാക്കുകൾ

ആരോടും ഒന്നും പറയുന്നില്ല,

വാക്കടർന്നു പോയ ഒരാളുടെ മൗനമോ

പാഞ്ഞു പോകുന്നൊരു തീവണ്ടിയാണ്.

ഓരോ ചുവടിലും കുലുങ്ങുന്നൊരു

തൂക്കു പാലത്തിൽ  വാക്കും മൗനവും

പരസ്പരം കടന്നു പോയി

താഴെ, ഒരേ ജലം രണ്ടുപേരെ സ്നാനപ്പെടുത്തി .

 

ഉയരത്തിലേക്ക് ആടിപ്പോയൊരൂഞ്ഞാൽ

മടങ്ങി വരാതെ , കാഴ്ചയുടെ വിളുമ്പിൽ

നിശ്ചലമായി പോകുന്നത് സങ്കല്പിക്കാമോ ?

 

തെരുതെരെ വർത്തമാനങ്ങളിൽ നിന്ന്

മൗനത്തിന്റെ ഒരൊറ്റ ആണിയിൽ

പൊടുന്നനേ തറഞ്ഞു  പോകുന്ന

മനുഷ്യരുടേതാണ്  ആ ഊഞ്ഞാൽപ്പടി

 

അവർ പറഞ്ഞു കൊണ്ടേയിരിക്കുന്നുണ്ട് ,

ലോകത്തിന്  കേൾക്കാനാവാത്ത അത്രയും

ഉച്ചത്തിൽ ഉച്ചത്തിൽ.

 

കാലങ്ങൾക്കിപ്പുറം

കാഞ്ഞിരം കയ്ക്കുന്നൊരു

ഊഞ്ഞാൽ പടിയിലിരുന്ന്

അവളെയോർക്കുന്നു

ഒരു തീവണ്ടി പാഞ്ഞു പോകുന്നു.

ഒരേ ഇരുമ്പ് വരകൾ

ചോരയാൽ

രണ്ട് പേരെ ഉടലെന്നും

ശിരസ്സെന്നും സ്നാനപ്പെടുത്തുന്നു

 

 

Louder and Louder

   

Wearing tattered sarees

one over the other

bags hung on shoulders

and forearms.

and calling out Shakespeare

louder and louder

- the woman l used to see

in the crowded bus station

on my routine bus rides

many a day.

 

A soiled and oily

news paper in one hand

spread and the other arm raised

she, in exquisite words,

spoke on to listeners

in her memory

louder and louder.

 

When the bus moved

our flashing gazes rubbed against

smarting mine and I passed her.

 

Words uttered aloud never tell anyone anything,

the silence of a person

deprived of words is a train shooting past.

on a bridge that shook at each step

word and silence

moved past each other

below, the same water baptized the two.

 

a swing tracing heights

arrested and stilled

at the edge of vision,

can you imagine?

 

in the midst of speaking vigorously

some people get pinned unawares

 to the nail of silence

-the swing is theirs

and they are speaking on and on

in loudness the world cannot hear.

 

on this side of time

sitting on the bitter-tasting swing board

recalls her.

 

A train shoots past.

the same iron lines

baptized the two

in blood

as trunk and head.

 

Translated by KC Muraleedharan